Voor deze NILS Meets, zijn we in gesprek gegaan met Yoleiny Mateo Diaz over hoe inclusief de advocatuur hier in Nederland is, haar ervaring met discriminatie en hoe zij het Black Lives Matter protest in Rotterdam heeft ervaren.
Volgens Yoleiny heeft haar buitenlandse achtergrond zeker invloed gehad op haar carrière. Althans, dat denkt ze. “Dat heeft te maken met verschillende omstandigheden. Als ik kijk naar mijn studententijd, heb ik er alles aan gedaan om ervoor te zorgen dat ik de advocatuur in kon gaan. Ik heb bijvoorbeeld een uitwisselingsprogramma gedaan in het buitenland, ik heb vrijwilligerswerk gedaan bij een juridisch kantoor, altijd gewerkt, goede cijfers gehaald en stages gelopen terwijl dat niet verplicht was. Alles wat volgens ‘het boekje’ moest had ik gedaan en dan denk je van: Ik ben afgestudeerd, het gaat wel lukken. Nou, dat was dus niet zo. Kijk bijvoorbeeld naar een witte rechtenstudent met wie ik veel omging, die qua niveau, leerwerk en cijfers wat achterliep en dat zij toch sneller aan een functie binnen de advocatuur was gekomen.”.
Yoleiny herinnert zich een keer dat die vriendin bij haar kwam eten en dat die vriendin vroeg of ze het moeilijk vond dat het haar wel was gelukt en Yoleiny nog niet. Toen kreeg Yoleiny tranen in haar ogen terwijl Yoleiny eerder was afgestudeerd.
“Zelfs zij besefte dat en ze vond het moeilijk om het nieuws met mij te delen. Ik was super blij voor haar en ik gunde het haar, maar ik gun het mezelf ook en ik wilde het ook heel graag.”.
In die tijd ging Yoleiny aan haarzelf twijfelen. Toen ze later de advocatuur in ging, dacht ze bij haarzelf of ze wel goed genoeg was om advocaat te zijn, of haar accent te horen zou zijn en of anderen het door zouden hebben als zij af en toe de lidwoorden verwisselde met elkaar.
Wat Yoleiny al deed toen ze student was, was netwerken. Zij wist hoe belangrijk het was. “De band die je tijdens een netwerk creëert met bepaalde mensen zorgt ervoor dat ze aan je denken als er een nieuwe vacature komt. Door met elkaar met in contact te blijven, eens in de zoveel tijd een event te organiseren waar kantoren en studenten in contact met elkaar kunnen werken, kan bijdragen om de advocatenorde diverser te maken.”.
“Netwerken is zo belangrijk en dit is iets wat NILS met haar leden heel goed doet. In verbinding met elkaar staan en die contacten niet kwijtraken.”.
Yoleiny vindt het belangrijk om de geschiedenis van onze voorouders met haar zoontje te bespreken. Zo heeft zij enkele weken geleden aan haar zoontje uitgelegd dat Suriname en een paar andere landen Keti Koti vieren, waarin het hebben van vrijheid herdacht en gevierd wordt. “Ik heb niets verteld over de slavernij. Ik vind het ook moeilijk om dit onderwerp met hem te bespreken en aan hem uit te leggen dat er een tijd was (en eigenlijk nog steeds is) waarin zijn huidskleur als minderwaardig werd gezien. Ik wil zijn onschuld bewaren, hij is nog 6. Ik vraag me af wanneer ik dat gesprek met hem aan zal gaan, want ik vind het wel belangrijk om dit met hem te bespreken en hem weerbaar te maken voor de wereld om hem heen.”.
Racisme, discriminatie en politiegeweld zijn onderwerpen waar de afgelopen maanden fel over is gediscussieerd. De laatste druppel die de emmer deed overlopen was de dood van George Floyd. De dood van George Floyd bracht mensen over de hele wereld samen om te protesteren over raciale ongelijkheid en politiegeweld. Hier in Nederland kwamen ook duizenden mensen samen om te protesteren tegen racisme en politiegeweld in steden zoals Rotterdam, Den Haag en Amsterdam.
Yoleiny was ook als protestant aanwezig op het BLM-protest in Rotterdam. Dat heeft ze als overweldigend ervaren. “Ik vond het aan de ene kant zo mooi dat zoveel mensen bij elkaar kwamen. Het is niet alleen uit solidariteit, maar een pijn die je met elkaar deelt. Ik voelde ook heel veel kracht. Er waren een paar sprekers aanwezig waarvan ik kippenvel kreeg en ook van black people en gay black people die zeiden waar zij tegenaan liepen. Het was zo krachtig om te horen hoe zij zich uitspraken en hoe iedereen hen ondersteunde door mee te schreeuwen. Ik moest zo hard huilen en ik vroeg me ook na het protest af: Wat kan ik doen? Wat kan ik doen om ervoor te zorgen dat het niet hierbij blijft? Ook bedacht ik mij dat ik niet meer mijn mond ga houden, I’m gonna call you out. Niet meer die angst hebben because you are trying to fit in. Ik mag er gewoon wezen hoe ik ben. Heel vaak word je gezien als de ‘angry black woman’ omdat je een bepaalde blik opzet. Dan maar! You are gonna learn today. Dat heb ik nu, wat meer kracht. Ik sta nu wat meer in mijn kracht. Ook vooral omdat ik heb gezien dat meer mensen er zo in staan. We staan er niet alleen voor, er zijn heel veel mensen die dezelfde pijn en dingen meemaken. We moeten voor elkaar opkomen.”.
Yoleiny is van mening dat de mensen die zich solidair willen tonen, zich moeten inlezen en onderwijzen over waarom er geprotesteerd werd en wat de bedoeling van de protesten was. “Het is niet zo zwart-wit als men denkt. Vraag je af: Wat voor pijn hebben ze, waarom voelen ze zo mee met iemand helemaal in Amerika. Heeft het alleen daar mee te maken? Niet alleen witte Nederlanders, maar ook donkere mensen die af en toe niet bewust zijn van hetgeen om hen heen gebeurt en zeggen: Wat heeft het voor zin om te protesteren? Die instelling moet je van je afschudden. Kijk hoeveel veranderingen eraan komen. Hoeveel gemeenten al zeggen: We gaan dit jaar geen zwarte piet accepteren.”.
“Verandering, we hebben het zelf in de hand.”.
Christopher Fernando heeft dit interview afgelegd en deze NILS Meets geschreven.